Allereerst stond er natuurlijk weer een heerlijke autorit op de planning. Om alvast in de cowboy sferen te komen zette ik papa’s hoed op en zong ik heerlijk mee met wat songs uit het Wilde Westen. Het is zo raar dat je in minder dan 100 km in een totaal andere wereld terecht komt. Uit de enorme chaos van Las Vegas, naar de prachtige en rustige natuur in Bryce Canyon.
Here we are! Bryce Canyon is op z’n allermooiste wanneer de zon schijnt, de oranje kleur is onbeschrijfelijk. Op foto’s vind ik diepte ook altijd moeilijk over te brengen, maar het waren enorme afgronden, pretty scary! We besloten ‘s avonds heerlijk van de zonsondergang te genieten. Soms kan ik me zo verbazen dat de natuur dit soort dingen kan ‘maken’, terwijl het in Nederland zo ongelofelijk plat is.
Na de zonsondergang besloten we om een workshop van een ranger te volgen die – met een beetje te veel enthousiasme – vertelde over het heelal en het sterrenstelsel. Ik ben al geen kei in natuur- en scheikunde maar in het Amerikaans begreep ik er al helemaal niets van. Altijd lullig om weg te lopen wanneer je vooraan zit in een overvolle zaal, dus na 2 uur konden we ein-de-lijk terug naar ons hotel om lekker in bed te kruipen.
De volgende dag maakten we een prachtige wandeling tussen de rotsen door. Het was best een pittig stukje, alles wat je omlaag loopt moet je natúúrlijk ook weer omhoog. Hm ja, dat was best even slikken en de temperaturen van dik 40 graden hielpen ook niet echt mee. Gelukkig maakte het uitzicht ontzettend veel goed en hebben we de rest van de dag even heerlijk bijgeslapen. We zien zo onwijs veel iedere dag, tijd om het echt te verwerken en er over na te denken is er eigenlijk niet. Nu ik deze foto’s terug kijk om de Amerika artikelen te schrijven besef ik me pas wat ik allemaal gezien heb. Zo onmenselijk veel!
Van het ene prachtige stukje natuur doken we meteen in het andere. Met een jeep reden we richting Antilope Canyon – als je dit niet kent, je móet dit echt even googlen voor de mooiste foto’s ever! – en we kwamen uit bij een enorme berg met een piepkleine opening. Yes, hier moesten we in. Ik ben niet heel erg claustrofobisch ingesteld, maar ik moest toch even slikken. Honderden busjes Japanners waren inmiddels aangekomen en ik vroeg mezelf toch af hoe wij hier allemaal in zouden passen. Gelukkig viel het ontzettend mee en het resultaat wat ik te zien kreeg was verbluffend!
En huppa, weer de auto in en op naar het volgende indrukwekkende stukje natuur. Niet normaal eigenlijk, waarom heeft Amerika zo enorm veel prachtige plekjes en moeten wij het in Nederland doen met een paar grasvelden met koeien? Back to the point: ik sta op de foto bij Horse Shoe Bend. Rivier de Colorado maakt hier z’n enige bocht en daarom is het waarschijnlijk ook zo’n mooi plaatje. Ondanks dat we 5 km door los zand – oh my, dit was zó zwaar! – bergop moesten lopen in 40 graden, was het uitzicht weer waanzinnig.
