Trein

Dit gezellige uitje was eigenlijk niet uit de lucht komen vallen, ik was namelijk uitgenodigd voor een blogevent in hartje Amsterdam. Het Mercure Hotel Amsterdam City kreeg een heropening en thank god, ik en Joost mochten hier bij zijn! In dit artikel lees je een uitgebreid verslag én zie je nog veel meer foto’s.

De wijn die ze er hadden was absoluut goddelijk. Af en toe lijkt het misschien door de foto’s dat ik een enorme zuipschuit ben, dit is maar schijn! Af en toe een wijntje is wel eens fijn – en nee, zeker niet iedere week – en de glazen zijn gewoon zó ontzettend fotogeniek dat ik van ieder drankje een foto maak. Woops.

‘S ochtends werd ik heerlijk wakker in het mega grote bed. Het gevoel dat mijn klasgenoten al op school zaten en een dag tot 17:00 uur op de planning hadden staan maakte me toch wat onrustig. Gelukkig kon ik mezelf al snel een dag vrij gunnen en er gewoon optimaal van genieten. Ik draaide me dus mooi nog even om 🙂

We sliepen op de 9e etage en hadden een prachtig uitzicht over de Amstel. Langzaam werden we wakker met het zonnetje in onze gezichten – voor het geval je je afvroeg of we met gordijnen openslapen: NEE. Ik was het bed al uit geweest!

Dit was de ‘deur’ van de badkamer, uh.. apart? Ergens komt die man me bekend voor maar ik kan eigenlijk niet goed voor me halen waarvan. Does anybody know?

‘Jooost, even lachen!’ Tijd om de stad van Amsterdam in te duiken. Enige nadeel was dat we alle slaapspullen, goodiebag én cameratas mee moesten slepen. Ik kon zelfs een jurkje aan, mét blote benen omdat het ontzettend lekker weer was. Toch nog eventjes dat zomergevoel!

Natuurlijk waren we niet de enige, het leek wel of alle toeristen spontaan besloten hadden om een dagje naar Amsterdam over te vliegen. Stiekem voelde ik me ook wel een beetje toerist in eigen land. Toch kom ik redelijk vaak in Amsterdam, ik vind het er oprecht zó gezellig en zou er later echt wel een huisje willen zoeken. Misschien aan de gracht? Dromen kan altijd, toch?

Al sinds ik in Amsterdam kom vraag ik me af wat er in godsnaam in het sexmuseum te zien is. Na vijf keer op de drempel te hebben gestaan besloten we gewoon eens binnen te kijken, voor die vier euro entree konden we niet nóg langer twijfelen.

Één tip: ga hier niet heen. Ik weet dat jullie waarschijnlijk net zo nieuwsgierig zijn als ik, maar er is werkelijk helemaal niets boeiends te zien.Van een paar ranzige kiekjes op de muur tot een houten beeld in de hoek, het was dramatisch en zo ontzettend druk met andere nieuwsgierige mensen die teleurgesteld weer naar buiten druppelden.

We konden deze geweldige stad natuurlijk niet verlaten zonder een kijkje genomen te hebben in het shopwahalla. Gave winkels, zo véél gave winkels. Ik kon niet kiezen en besloot uiteindelijk maar gewoon nergens naar binnen te gaan. Joost had nieuwe sneakers nodig dus dit was de enige winkel waar we uiteindelijk drie kwartier binnen stonden te gapen.

Ik werd verliefd op dit exemplaar Nike’s. Zo leuk dat ze zwart zijn maar toch vrouwelijk. Uiteindelijk twijfelde ik te veel en waren m’n handen zo blauw van de zware tassen dat ik ze toch maar niet meegenomen had. Ik had er eigenlijk ook niet aan moeten denken om deze ook nog de hele dag mee te slepen. Zal ik ze alsnog gaan halen?

Even een ice tea om bij te tanken van deze zware maar ontzettend gezellige dag!

Lang leve onze gratis OV-chipkaart. Zin om te lopen hadden we niet meer, tijd om lekker met de tram door Amsterdam te gaan. We wilden graag eens gaan lunchen bij Brasserie Van Dam – Nicolette, here we come! – maar na vier keer verkeerd gelopen te zijn besloten we toch om het aan de tram over te laten.

Finally, gearriveerd! De kaart was echt ontzettend uitgebreid en het viel me meteen op dat alles echt prima betaalbaar was. Op de een of andere manier had ik verwacht dat ik met een rib uit m’n lijf minder naar huis zou gaan maar dit viel me ontzettend mee. Na een lekker broodje carpaccio – duh! – liepen we weer terug richting de metro. Zeker een aanrader wanneer je rustig een hapje wilt eten en de drukte even wilt ontvluchten.

Ach, omdat we nog niet genoeg gegeten hadden – mijn buik ontplofte – namen we nog een overheerlijke McFlurry. Iedere keer wanneer ik langs een McDonalds loop heb ik daar gewoon zin in en laten er in Amsterdam nou eens een stuk of 300 zitten.

Tijd om weer naar huis te gaan! We maakten ons klaar voor een rit met de trein van twee uur(!), maar we waren zo moe dat we in slaap vielen en voor we het wisten waren we alweer thuis.